Historia: Pewnego dnia Caroline postanowiła zorganizować na Sueno Stud licytację koni. Przyjechała tam też Ar. Krytycznym okiem rozejrzała się po koniach i wypatrzyła jednego, jedynego konia rasy barokowej. Pięknego ogiera rzadkiej maści cremello. Zalicytowała. Trwała dosłowna walka o tego konia, ale w końcu dziewczynie udało się zakupić pięknego lusitano. Gdy licytacja dobiegła końca, zapakowała do koniowozu cztery zakupione w Sueno Stud konie i wróciła do Estrelli. Quenta od razu zaadaptował się w nowym miejscu i już następnego dnia czuł się jak u siebie w domu.

 

Praca na ujeżdżalni: Ogier został zajeżdżony naprawdę profesjonalnie. Zachowuje się wybitnie, jest bardzo komunikatywny i uwielbia pracować. Koń do przodu, w pracę wkłada wiele serca i wysiłku. Łatwy do ustawienia na pomoce, praktycznie od razu schodzi na kontakt i podstawia zad. Doskoanale reaguje na dosiad, zatem często jest jeżdżony bez ogłowia, dzięki czemu później wystarcza samo działanie łydką i dosiadem w trakcie zawodów, a wodza jest jedynie pomocą dodatkową. Spokojny, ale energiczny, jeżdżony przez naszych najlepszych jeźdźców i zawodników. Dobrze się wygina na kołach, jest bardzo lekki w pysku, nie skraca narożników. Ma bardzo efektowne dodania i łatwo go do nich nakłonić. Czasami lubi sobie bryknąć, ale to tylko wtedy, gdy miał nieco dłuższą przerwę w pracy i rozpiera go energia. Z zasady idzie bardzo grzecznie.

 

Praca w terenie: Ion jest wyjątkowo chętny do wyjazdów w teren. Ma doskonałą równowagę na górzystym terenie i mimo, że na co dzień wcale tego nie wykazuje, jest wręcz spragniny swobodnych galopado polanach i lasach. Uwielbia się wyszaleć, czy to z końmi czy sam, nie ma to dla niego różnicy. Bardzo lubi wodę i chętnie do niej wchodzi, nie próbuje się kłaść. Czasem ma chwilę uniesienia w galopie i zapomina, że jest pod jeźdźcem, a tego efektem jest próba wyprzedzenia innych koni, jednak aby go powstrzymać, wystarczy wykonać delikatną półparadę, a koń natychmiast wraca do normy. Czasami próbuje sobie pobrykać, ale nie robi tego jakoś bardzo toksycznie, więc jeździec z zasady nawet nie wie, że wierzgnął. Spokojnie może galopować w stronę stajni, nie zawraca, nie ucieka, nie płoszy się.

 

Zachowanie w obejściu: Silmaril jest jednym ze spokojniejszych koni. Podczas czyszczenia stoi spokojnie, nie drażni go zgrzebło ani iglak, jest grzeczny. Pozwala dotykać się po całym ciele, co znacznie ułatwia czyszczenie, choć nie lubi dotyku po brzuchu i uszach, bo to jego wrażliwe miejsca. Spokojny podczas przerywania grzywy, ale nie lubi mieć czesanego ogona. Macha nim wtedy na wszystkie strony i za wszelką cenę stara się go wyszarpać. Nóg nie wyrywa, grzecznie czeka, aż człowiek skończy czyszczenie. Nie ma problemów także podczas siodłania. Ogier spokojnie pozwala sobie założyć ochraniacze, siodło, nie gryzie przy dopinaniu popręgu. Z ogłowiem jest tak samo, z własnej woli otwiera pysk. Jak większość koni, nie przepada za weterynarzem. Przyjmuje leki i środki na odrobaczanie, pozwala się zaszczepić, ale nienawidzi tarnikowania zębów. Gdy widzi sprzęt do tarnikowania już jest cały spocony i kombinuje, jak tu zwiać. Kowala znosi dzielnie, choć nie przepada za nim. Bardzo lubi wodę i chętnie się kąpie.

​

Na zawodach: Quenta wielokroć startował już w zawodach i za każdym razem wszystko szło bardzo spokojnie. Ogier grzecznie wchodzi do przyczepki, bez problemu z niej wychodzi i całkiem bezstresowo znosi podróż. Przy czyszczeniu jest nieco nerwowy i się kręci, ponieważ czuje się nieco nieswojo pośród obcych koni. Na rozprężalni jest grzeczny, ale przypomina nieco strachliwego źrebaka, bo zawsze ustępuje miejsca wyższym koniom. Gdy już jest po starcie, najchętniej dla rozluźnienia jeździ w teren.

​

Zdrowie: Ion jest w bardzo dobrym stanie zdrowotnym. Przez całe swoje życie jedyną przygodą, jaka mu się przydarzyła było lekkie podbicie, z którego zresztą szybko się wylizał. Prawdopodobnie po prostu nadepnął na kamień. Oprócz tego nigdy nic mu się nie przydarzyło. Miał zrobione wszystkie badania na ewentualne choroby genetyczne, które potwierdziły jednak, że jest wolny od chorób.

 

Hodowla: Quenta jest jednym z nielicznych przedstawicieli swojej rasy w vircie, zatem postanowiliśmy wdrożyć go do hodowli. Póki co tylko dwa razy krył, a urodziła się z tego piękna klacz Brisa Nocturna [kl. Enamorada], której przekazał waleczne serce oraz cudowny Soldado de Invierno [kl. Arroyo de Montana], który to z kolei odziedziczył po nim umaszczenie.

 

Chody: Chody Quenty są bardzo widowiskowe i ładne. Chodzi z wysokim akcentem, ma długi wykrok, jest bardzo energiczny. Stęp jest obszerny, szybki, ładny, kłus wysoki i efektowny, galop długi i żwawy. Chodzi wedle starej zasady, dotyczącej konia luzytańskiego, czyli nie wybija ani trochę i spokojnie można by go jeździć z przysłowiowym kieliszkiem wina.