Koń nie dopuszczony do hodowli

​

Historia: Jego historia rozpoczęła się w dniu, gdy Ar zamarzył się kolejny koń barokowy. Postawiła na luzytańskiego, których w końcu w hodowli było znacznie mniej, niż andaluzyjskich. Skrzyżowała ze sobą ogiera Quenta Silmarillion oraz śliczną klacz Arroyo de Montana. Czekała, chciała jak najszybciej zobaczyć swojego nowego źrebaka. W końcu pewnej kwietniowej nocy klacz zaczęła się źrebić. Jak się okazało, maluszek nie obrócił się, dlatego też nie obyło się bez interwencji weterynarza. Na szczęście ani matce, ani małemu nic się nie stało. Maleńki ogierek od razu rozkochał w sobie Ar. Był ślicznie, bardzo rzadko umaszczony. Bardzo szybko wstał i zaczął szaleć. Biegał na swoich patyczkowatych nóżkach i brykał. Od samego początku miał chłopak charakterek. Ar nie musiała nawet długo namyślać się w kwestii imienia dla owego walecznego ogierka. Gdy dorósł, zajeździliśmy go i przygotowaliśmy do startów w zawodach.

Praca na ujeżdżalni: Soldado wymaga prowadzenia stanowczą ręką, w przeciwnym razie wejdzie na głowę i wdepcze w ziemię. Bardzo ważnym elementem pracy z nim jest zdobywanie jego szacunku, a także nieugiętość i egzekwowanie. Gdy się na niego wsiada, jest bardzo spokojny i nie ma z nim najmniejszych kłopotów. Co więcej, praktycznie nigdy nie zwraca uwagi na klacze towarzyszące mu podczas treningu, no chyba, że któraś z nich ma ruję, to wtedy jemu też w mózgu się przewraca. Trzeba z nim pracować na zasadzie marchewki zamiast kija. Bardzo chętnie współpracuje, gdy zachęca się go do pracy, jednak próba użycia wobec niego siły kończy się tylko usztywnieniem potylicy, przesadnym zganaszowaniem i sztywnym kręgosłupem. Jego reakcja na zastosowanie zbyt mocniej ręki jest jednoznaczna - potrafi się wspiąć, jeśli zaboli go wrażliwy pyszczek. Właściwie jeździ go głównie Agnes, bo nie tylko strasznie przywiązała się do tego konia, ale dodatkowo zajeżdżała go i bardzo dobrze go zna. Jest niepłochliwy i bardzo elegancko się prezentuje. Dosiadem trzeba go kontrolować, ale nie jest to niezbędne. Wybacza błędy jeźdźcowi, stara się wykonać wszystko jak najlepiej potrafi. Jest bardzo giętki i sterowny, gdy się go porządnie wygnie w narożniku, ma się wrażenie dosiadania węża, bo potrafi bardzo ładnie się zgiąć. Jest wrażliwy na rękę i ponieważ to jeszcze młody koń doświadczeniu, praca z nim wymaga przede wszystkim delikatności. Boi się użycia siły i od razu zamyka się na wszelkie bodźce płynące z zewnątrz.

Praca w terenie: Uwielbia wyjazdy w teren, co bardzo podkreśla cichym rżeniem i ciągnięciem w stronę bramy wyjazdowej. W jego przypadku, choć to koń zdecydowanie w terenie energiczny i ciągnący, nie jest potrzebne najmniejsze użycie siły. Zmienia chody od lekkiego sygnału. Nie jest najlepszy na samodzielne wyjazdy oraz prowadzenie grupy, czasem potrafi nagle ruszyć galopem. Nagle dla tych, którzy go nie znają, jednak jeśli ktoś pracował z nim długi czas, od razu wyczuje moment, gdy ogier przygotowuje się do biegu. Stawia uszy, charakterystycznie unosi szyję, aż w końcu nienaturalnie podstawia zad, jakby przygotowywał się do skoku. To znak, że zaraz będzie galopować. Łatwo temu zaradzić poprzez odpowiednie skupienie na sobie jego uwagi i oczywiście przypilnowanie go wodzą i dosiadem. Nie przeszkadza mu obecność klaczy ani innych ogierów, nijak nie reaguje na ich obecność. Podczas swobodnych galopad po okolicy nie próbuje ponosić i nie bryka. Do wody wejdzie, ale wyłącznie za namową.

Zachowanie w obejściu: Różnie bywa. Czasem trafia go atak szału i potrafi nieźle się kręcić, wariować. Może czasem nawet wyrywać nogi albo łazić od ściany do ściany. Wtedy najlepiej wszystko sprawnie załatwić, by uniknąć ewentualnych ofiar w niewinnych ludziach. Innym razem potrafi być strasznym miśkiem wyszukującym jakiś smakołyków, a szczególnie łasy jest na marchew, nie lubi natomiast cukru. Podczas siodłania należy pamiętać, by nie uderzyć wędzidłem w delikatne ząbki ogiera, bo wtedy zadziera głowę do góry i może nawet próbować się odsadzić. Nie lubi mieć dociąganego popręgu i może wtedy próbować skubnąć, choć to bardzo rzadko się zdarza. Nie boi się sprey'a, jest bardzo spokojny podczas wizyt kowala oraz weterynarza, nie ma też problemu z kąpielą. Uwielbia głaskanie po głowie.

​

Na zawodach: Starty rozpoczął w momencie, gdy był już w pełni przygotowany pod kątem ujeżdżenia. To bardzo nieufny koń i wymaga pracy z jedną osobą, także podczas załadunku do przyczepki. Nie podoba mu się wizja długiej trasy w niewielkim pomieszczeniu, no bo w końcu połowa koni ma klaustrofobię i tylko nieliczne z nich potrafią sobie z nią radzić. Soldado mimo wszelkich starań do takich nie należy. Przyczepka po prostu jest dla niego zła i koniec. Wejdzie do środka wyłącznie na prośbę osoby, której ufa. Podczas przygotowań jest podobnie jak w domu - czasem się kręci, ale z zasady jest bardzo grzeczny. Na rozprężalnię warto wybrać się trochę wcześniej, niż z innymi końmi, bo ogier potrzebuje chwili, by się rozluźnić, a jednak podczas prezentacji, gdy jest w pełni spokojny, prezentuje się jak prawdziwa gwiazda.

​

Zdrowie: Soldado od zawsze był rozpieszczany i każdy o niego dbał, co zostawiło bardzo pozytywne ślady na jego zdrowiu. Nie ma żadnych wad budowy, chorób skóry, tendencji. Choć według weterynarzy ma bardzo delikatną skórę i teoretycznie może łatwo się obcierać, nigdy nic takiego mu się nie przydarzyło, a gdyby już się przydarzyło, Ar niewątpliwie w sposób subtelny acz brutalny torturowałaby tego, kto do tego dopuścił. Ogier ma czyste nogi, nie był kontuzjowany. Ma też bardzo dobrą kondycję, może pracować naprawdę długo i nie będzie miał kłopotów z wytrzymałością.

Hodowla: Został wykastrowany na życzenie Ar.

Chody: Jak na luzytana przystało, Soldado nosi niewiarygodnie miękko. Nawet ci o najgorszym dosiadzie wiedzą, że na tym koniu nie da się klepać w siodło, po prostu siedzi się jak na kanapie. Ma bardzo elegancki ruch, efektowny, wysoko akcentowany, bardzo obszerny. Dość energiczny, jednak nie szybki. Czuć w nim energię, przy czym porusza się spokojnie i dostojnie. Bardzo elegancki pod względem sposobu poruszania się.

Doma Vaquera

Bardzo się do tego przykłada i to trzeba mu oddać. Ciężko go rozproszyć, praktycznie cały czas jest skupiony na człowieku. Nie płoszy się, nie ma problemu ze skracaniem narożników czy nagłą sztywnością. Zdecydowanie spojrzenie przykuwa jego pięknie ustawiona szyja, która idealnie pokazuje jego lekkość i przepuszczalność. Ładnie się zatrzymuje i ślicznie wykonuje wszelkie chody boczne. Ważne jest, aby mieć na nim rozluźnione praktycznie całe ciało, gdyż w przypadku, gdy jeździec się spina, ogierowi bardzo się to udziela. Ma coś w rodzaju obsesji wykonywania wszystkiego jak najlepiej, a co za tym idzie, potrzebuje ogromu wsparcia i zaufania. Vaquera jest jego pasją, a zdolności pozwalają mu na pokazanie się z jak najlepszej strony. Ma śliczny ruch i chwyta za oko. Doskonale wie, w jaki sposób przykuć spojrzenia publiczności i co zrobić, aby zachwycić sobą i swoim przejazdem sędziów. Jest bardzo giętki, dlatego też pięknie wychodzą mu wszelkie łuki i chody boczne.