Historia: Frenada urodziła się w Hiszpanii, w jednej z największych stadnin w całym kraju. Była córką wspaniałej klaczy, która z powodzeniem startowała w zawodach dresażu wysokich klas, oraz specjalnie sprowadzanego z Anglii ogiera pokazowego. Mimo, że z całą pewnością klacz jest mieszanką wybuchową, od początku wróżono jej wielką przyszłość. Urodziła się już obdarzona wybitnym ruchem i wspaniałą akcją kończyn przednich. Została zajeżdżona z wielką starannością i wystawiona na sprzedaż. Zainteresowała się nią Agness, kupiła piękną, barokową księżniczkę. Szczególnie Valentina zakochała się w nowym nabytku przyjaciółki i od razu zaczęła trenować z klaczką.

 

Praca na ujeżdżalni: Desa jest trudnym i wymagającym koniem. Chodzi od najdelikatniejszego sygnału, wystarcza jej muśnięcie łydką, aby zagalopowała ze stójki. Wspaniale przygotowana do tego, by pracować z doświadczonym jeźdźcem, potrafi także wiele nauczyć tych mniej w temacie obeznanych. Dobrze skręca, zatrzymuje się z galopu pd mocniejszego niż półparada zamknięcia ręki. Valentina czasami jeździ Frenadę na cordeo, gdyż wtedy andaluzyjska piękność doskonali swój chód i czułość na pomoce. Nie skraca narożników, pracuje jak maszyna, choć jednocześnie jest bardzo cicha. Ze względu na to, że jeżdżona była także w sposób hiszpański, zdarza jej się za wysoko unosić głowę, lecz wystarcza jedynie delikatny sygnał, aby umięśniona szyja klaczy znów ułożyła się w łuk. Całkowicie niepłochliwa, bezpieczna, nie bryka.

 

Praca w terenie: Zdecydowanie koń do przodu i nie na długie wyjazdy. Jest grzeczna, bardzo spokojna, ale jednocześnie nie nadaje się na trudne tereny. Jej barokowy ruch powoduje, że klacz nijak nie jest w stanie iść po bardzo nierównym terenie czy twardym podłożu. Bardzo opanowana, spokojnie może jechać jako prowadząca zastęp lub też zamykająca, dla niej nie ma tu różnicy. Nie ściga się, nie ponosi. Może iść też na całkiem luźnej wodzy. Zawsze chodzi na munsztuku, gdyż czasami gdy się rozgalopuje, ciężko ją zatrzymać, trzeba mocniej ją szarpnąć, no ale w końcu łatwiej zamknąć tylko mocnej rękę, niż szarpać. Dlatego klacz chodzi na swoim wędzidle roboczym.

 

Zachowanie w obejściu: Jest rozpieszczona. Oj tak, i to bardzo. Podczas czyszczenia jest grzeczna, ładnie podaje kopyta i grzecznie stoi przywiązana, jednak podczas prowadzenia potrafi nagle ni stąd ni zowąd skubnąć w rękę. Księżniczka potrafi zacząć bawić się uwiązem, kantarem, szczotkami, generalnie wszystkim, co w zasięgu pyska się znajdzie. Jest strasznym pieszczochem, najchętniej cały czas spędziłaby głaskana po pysku. Przy kąpieli jest grzeczna, aczkolwiek zawsze wyszorowanie jej zajmuje długie godziny. Siodłanie schodzi szybko i gładko, podobnie jak wizyty weterynarza i kowala. Klacz jest doskonale ułożona, choć czasami zgrywa księżniczkę.

​

Na zawodach: Starty zaczęła na długo przed tym, jak przyjechała do Estrelli, więc można powiedzieć, że mamy do czynienia z koniem bardzo już doświadczonym. Spokojnie wchodzi do przyczepki, równie spokojnie przechodzi całą podróż i wychodzi z niej. Grzeczna podczas przygotowań jak i na rozprężalni. Początkowo wygląda jak gdyby totalnie nie wiedziała, co się dzieje w koło. Stres bardzo mocno na nią wpływa, lecz gdy jeździec uspokaja ją, co jakis czas pogłaszcze, klacz już po chwili znów staje się koniem iście wybitnym.

​

Zdrowie: Frenada jest zdrowym koniem. Raz tylko coś jej się przydarzyło, a było to lekkie nadciągnięcie ścięgna, z którego szybko się jednak wylizała i które nijak nie wpłynęło na chody klaczy. Ma czysty układ oddechowy i pokarmowy, wzorowa odporność na niekorzystne czynniki pogodowe. Wolna od wszelkich chorób genetycznych, włączona w program hodowlany.

 

Hodowla: Densenfrenada nigdy wcześniej nie była matką, lecz po przeprowadzniu odpowiednich badań i potwierdzeniu, że klacz nie przenosi wad genetycznych, postanowiłyśmy wcielić ją do hodowli. Póki co tylko raz została matką, wydając na świat pięknego ogiera Cazador [og. Armar Caballero].

 

Chody: Barokowe i andaluzyjskie, co mówi samo za siebie, jak bardzo piękne. Klacz ma wspaniałą amplitudę chodu, unosi przednie nogi bardzo wysoko, a zadnimi głęboko wkracza pod kłodę. Wspaniale radzi sobie, gdy ma za zadanie wykonać dodanie w każdym chodzie, idzie jej wręcz doskonale. Ma bardzo duży pod tym kątem potencjał. Nosi bardzo miękko i delikatnie, można opisać ją przysłowiem, że siedząc na niej nie uroni się ani kropli z kielicha z winem.