Historia: To z całą pewnością jeden z bardziej planowanych u nas koni. Ar rozglądała się za koniem rasy american paint horse, bardzo zależało jej, żeby miał predyspozycje reiningowe. Oczywiście ciężko było takowego znaleźć. Po jakimś czasie postanowiła udać się do Niemiec, gdzie okazało się, że pewien mężczyzna zajmujący się końmi westernowymi ma na sprzedaż niezajeżdżonego, srokatego dwulatka. Dziewczyna uważnie obejrzała konika i od razu zakochała się w nim. Wiedziała, że musi go kupić i tak też się stało. Konik przez rok pracował na lonży, aby w wieku trzech lat zostać zajeżdżonym do reiningu. Bardzo szybko przyswajał nowe informacje i już po kilku latach zaczął czynny udział w zawodach. Pracuje z nim praktycznie tylko Ar, która zakochała się w nim do tego poziomu, jak w ogierze Not Typical Potencial i to z tą dwójką pracuje reiningowo najintensywniej.

 

Praca na ujeżdżalni: To koń dość charakterny, jak na paint horse'a i należy o tym pamiętać w pracy z nim. Choć jest zdecydowanie bardziej misiem, niż zbójem, to jednak potrafi próbować przekabacić swoje. Do tego to ogier, który stara się przejąć kontrolę w duecie. Jeśli już się go zdominuje i pokaże się mu, że fikanie się nie opłaca, zaczyna być naprawdę chętny do pracy. Ładnie i bez wahania wykonuje polecenia, jest skupiony. Czasami nieco się spłoszy, ale spłoszenie polega na ewentualnym odskoczeniu, nie ma szaleństw. Łatwo się prowadzi i idzie od delikatnych pomocy. Jeśli jednak nie uda się nawiązać z nim odpowiedniej współpracy, ogier zachowuje się nagannie. Potrafi brykać, ciągnąć za wodze i być naprawdę nieznośnym.
 

Praca w terenie: Energiczny, ale spokojny. Można z nim poszaleć, nie ponosi, nie bryka, raczej się nie płoszy, a jeśli już, to tylko odskoczy. Bardzo przyjemne są z nim długie galopady po polach, ogier idzie żwawo, ale nie trzeba się martwić o utratę kontroli nad nim, bo bardzo respektuje osobę go dosiadającą. W terenie jest nawet łatwiejszy, niż na placu. Dobrze sprawdza się w roli prowadzącego, ale może być w obojętnym miejscu w zastępie, byle nie szły przed nim klacze, bo wtedy trochę się jednak denerwuje i jazda przestaje być przyjemnością. Do wody wchodzi bez większego oporu.
 

Zachowanie w obejściu: Tutaj jest różnie. Jest dość niecierpliwy, zatem czasochłonne czyszczenie go raczej nie zda egzaminu. Każdorazowe czesanie grzywy i ogona to jeden z powodów, dla których Eye zaczyna szukać nowych sposobów na nudę. Wchodzi w to zaplątywanie się czy też odwiązywanie uwiązu, rozrzucanie szczotek. Z zegarkiem w ręku potrafi stać w jednym miejscu nie dłużej niż osiem minut. Jeśli proces czyszczenia przedłuża się, Łaciatek zaczyna się kręcić i kombinować. Nie ma przy tym problemów z nieposłuszeństwem czy jakimkolwiek brakiem szacunku do człowieka. Gdy ma się przesunąć, tak też zrobi, gdy ma wziąć wędzidło, przyjmie je bez problemu, kopyta daje bez zawahania. Spokojny podczas kąpieli. Podczas wizyt kowala i weterynarza trochę się niecierpliwi, ale łatwo go przekupić jakimś przysmakiem.

​

Na zawodach: Gdy już zostanie zapakowany i dowieziony na miejsce, całe życie staje się prostsze. Nienawidzi podróżować. Za każdym razem, gdy jest pakowany do przyczepy, jego z początku duże zaangażowanie i chęć startu zastępuje stwierdzenie, że jeżdżenie przyczepą jest nudne. Raz już nawet zdarzyło się, że ogier dał radę się odwiązać i obrócić w koniowozie, a do teraz nikt nie wie, jak tego dokonał. Przygotowanie go do zawodów to pestka. Jest spokojny i opanowany mimo harmideru i wielu obcych koni. Osiodłanie i praca na rozprężalni zajmuje chwilę.

​

Zdrowie: Hawkeye cieszy się doskonałym zdrowiem, nie był kontuzjowany. Jedynym poważniejszym incydentem, jaki mu się przydarzył, to lekka kolka spowodowana przestawieniem konia na sianokiszonkę zimą. Ogier nie przyjął paszy dobrze, co poskutkowało reakcją organizmu. Był to jednak jednorazowy incydent, obecnie koń jest już przystosowany do każdego rodzaju pasz.
 

Hodowla: To piękny ogier o ciekawym charakterze i talencie do reiningu. Liczymy, że uda nam się wdrożyć go do hodowli.
 

Chody: Energiczne, efektowne, dość okrągłe, jak na konia westernowego, jednak pozwalające mu na wielką zwrotność. Stęp jest pośredni, ani nie energiczny, ani nie powolny, szybkości zaczynają się dopiero w kłusie. Choć nosi wyjątkowo miękko, ma długi wykrok i przez to kryje dużą powierzchnię. W galopie potrafi ładnie się skrócić i stawiać kroki niemal w miejscu lub też wydłużyć się tak, że jeździec potrafi widzieć przed jego łopatkami kopyta.