Historia: Eye of the Tiger by chyba najbardziej planowanym ze wszystkich źrebaków pełnej krwi angielskiej, jakie w ogóle przyszły na świat w Estrelli. Ar już na cztery miesiące przed pokryciem chodziła jak nakręcona, bo nie mogła się doczekać rezultatów. Jasnym było, że na ojca dla swojego przyszłego źrebaka wybrała wybitnego ogiera Fame Warriora, który mógł 'sprzedać' małemu wybitne geny wyścigowe. Na matkę wybrała z kolei Red Rose, może nie przesadnie znaną, ale kochaną i poczciwą klacz. Wedle przypuszczeń weterynarze potwierdzili ciążę. Klacz była przez cały ten czas traktowana przez Ar jak królowa. Gdy wreszcie doszło do porodu, okazało się jednak, że cała sytuacja wcale nie prezentuje się tak pięknie, jak na początku. Urodził się ogierek, urodziwy, ale nie chciał wstać. Później zaczął próbować, nic z tego. Przerażona Ar od razu zwołała do stajni wszystkich znanych sobie weterynarzy. Okazało się jednak, że konik jest zdrowy. Ot taka zagadka, co mu się stało? Gdy już wszyscy myśleli, że młody się nie podniesie, nagle mocniej zamachnął się nóżkami i wstał, a jego pierwszą reakcją było radosne bryknięcie. Raczej nigdy nie dowiemy się, dlaczego wstał tak późno. Ar nadała mu imię Eye of the Tiger, a następnie zaczęła się nim zajmować. Sama i nikogo do niego nie dopuszczała, zezwalała jedynie na pogłaskanie źrebaka. Gdy konik miał dwa lata, zaczęła go zajeżdżać do wyścigów.

 

Praca na torze roboczym: Ku wielkiej radości Ar, Tiger odziedziczył praktycznie wszystkie cechy ojca. Podczas wsiadania trochę się kręci, ale trzeba mu to wybaczyć, młody jeszcze jest. W stępie idzie z zadartą główką, wszystko go interesuje, ale jednocześnie praktycznie nic nie jest w stanie go spłoszyć. W kłusie jest już nieco pobudzony, czasem zaczyna sam z siebie ustawiać się do galopu, jednak odpowiedni jeździec sprawi, że ogier od razu się uspokoi. Podczas biegu zaczyna przypominać ojca. Choć jest jeszcze młody i niedoświadczony, doskonale wie, jak znaleźć się na torze. Daje z siebie możliwie wszystko i zawsze biegnie najszybciej, jak to tylko możliwe. Jego wyniki znacznie polepszają się z każdym kolejnym biegiem. Nie zważa na to czy biegnie sam, czy z większą ilością koni, zawsze idzie z dobrym impulsem i ładnie rozwija prędkości. Jak na tak młodego konia jest też bardzo skupiony na jeźdźcu.

 

Praca w terenie: Jak to bywa z wyścigówkami, jest różnie, choć z pewnością można powiedzieć, że ogier nie jest płochliwy. Czasem czegoś straszliwie wyglądającego się przestraszy, jednak z natury nie ma w zwyczaju wydziwiania na każde dziwnie wyglądające drzewo. Nie prowadzi się go łatwo, a tego powodem jest zakodowany w galopie zmysł bycia pierwszym. Jego, podobnie jak inne nasze konie wyścigowe, wyjazdów w teren uczy jego tatuś, który ma taki autorytet w stadzie, że mało kto śmie go wyprzedzić podczas terenu. Młody w galopie trochę ciągnie, ale jeśli jedzie się go pełnym siadem i dodaje umiarkowaną półparadę, nie wyrywa do przodu. Kolejna jego cecha odziedziczona po Warriorze.

 

Zachowanie w obejściu: Ogierek miewa lepsze i gorsze dni, choć często podczas czyszczenia po prostu stoi i cieszy się, że człowiek go głaska, drapie, klepie. To bardzo mu się podoba i wtedy Tiger zachowuje spokój. Podczas czyszczenia i siodłania też jest bardzo grzeczny, choć czasem wyrwie nogę i trochę nią pogrozi, choć za groźbą i tak nic nie idzie, bo konik nie ma w zwyczaju kopania. Nie gryzie, nie kopie, nie wspina się, jest naprawdę przemiły. Gdy natomiast zarzuca się mu czaprak, trzeba być bardzo delikatnym, bo konik czasem jeszcze trochę się tego boi. Podobnie jest z wkładaniem wędzidła, trzeba być bardzo ostrożnym. Na myjce jednak Tiger kręci się niemiłosiernie. Nijak nie podoba mu się fakt, że ludzie leją na niego wodę i wolałby oczywiście, by tego nie robili. Chodzi od lewa do prawa i z powrotem, potem do przodu, trochę do tyłu, aby w końcu położyć uszy, strzelić ewidentnego focha i stać tak z miną cierpiętnika. Podczas wizyt kowala i weterynarza jest nieco nerwowy, ale nie niebezpieczny.

​

Na zawodach: To jeszcze młode i niecierpliwe, więc przejazd przyczepką jest dla niego czymś naprawdę nowym oraz dziwnym. Wchodzi do środka bardziej z ciekawości, niż przymusu, ale gdy już zamkną się za nim drzwiczki, nagle odkrywa, że został zamknięty i rży. Potem całą drogę rży. I generalnie jak dojeżdżamy na miejsce, a on poczuje zapach innych koni, znowu zaczyna rżeć. Czasem zastanawiamy się, kiedy rżeć przestanie. Doszliśmy do wniosku, że dopiero jak go dorwie chrypa. Podczas czyszczenia i siodłania jest już znacznie lepiej. W prawdzie interesuje go wszystko wkoło, ale skupia się także na człowieku i stara się dokładnie wykonywać polecenia. Podczas rozprężania rozgląda się wkoło w zaciekawieniu, ale nigdy się nie płoszy i nigdy nie sprawia wrażenia nierozgarniętego.

​

Zdrowie: Od samego początku Tiger jest wychuchany i dopieszczony na wszystkie strony przez Agnes. Sama daje mu jedzenie, sama go trenuje, nie powierza innym nawet wyprowadzenia go na padok. Trochę trzymany pod kloszem, ale zdrowie ma doskonałe. Nie choruje, nie był kontuzjowany, ma w stu procentach czyste drogi oddechowe i pokarmowe. Wolny od chorób genetycznych.

 

Hodowla: Jest synkiem naszego Fame Warriora, co czyni go ciekawym materiałem na ojca, jednak póki co skupiamy się wyłącznie na jego rozwoju sportowym, o hodowli pomyślimy już po karierze wyścigowej.

 

Chody: Jak na angliczka przystało, Tiger porusza się lekko, z gracją, ale jednocześnie stęp i kłus nie są wybitnie piękne. Ogierek trochę drobi w kłusie, w stępie chce przyspieszać. Piękny ma natomiast galop. Po ojcu odziedziczył wspaniałą, długą foule i dzięki temu mniej męczy się podczas biegu, bo stawia stosunkowo mniej kroków, niż inne konie o krótszej fouli. Nosi bardzo niewygodnie w kłusie.